Lonneke is één van de sprekers van het Avond-event over Psychologische Veiligheid op 24-9 in Deventer. Het event dat Hans van der Loo en Joriene Beks, auteurs van hét boek hierover, samen met Het Grootste Kennisfestival organiseren. Er zijn nog kaarten.

‘Emotionele onvolwassenheid in teams’, ik kom dat als coach regelmatig tegen op de werkvloer. Gekscherend noem ik dat de teams die in de puberteit zijn blijven hangen. Teams waar de psychologische veiligheid nog ver te zoeken is. Teams waar men geen grip op krijgt. Hoe dat komt? Er moet daarvoor eerst een taboe worden doorbroken, want de emotionele volwassenheid van de leider zelf speelt hierin namelijk een cruciale rol.

De band met je vader

Er zijn teams waarvan de leiders kampen met een groot ego. Het type leider dat enerzijds ogenschijnlijk emotieloos lijkt en aan de andere kant overgevoelig reageert. Dat te grote ego bij zo’n leider was ooit een antwoord op iets, dat in het verleden heeft plaats gevonden, weet ik uit ervaring. Deze leiders zitten vol bedekte emoties en kunnen daardoor niet altijd luisteren. Helaas zijn er nog maar weinig leiders, die het verband leggen tussen hun leiderschap en hun kindertijd. Werk-gerelateerd gaat het dan vooral om de band, die deze leiders ervaren met hun vader. Van je vader krijg je je natuurlijke daadkracht mee, of in sommige gevallen bewijsdrang. Vaders zijn belangrijk in het leven van kinderen, ook als ze (helemaal) afwezig waren. Ze zijn een voorbeeld in hoe je je verbindt met anderen, hoe je omgaat met emoties. De band met je vader zegt veel over de manier waarop iemand leidinggeeft en relaties aangaat. Het gaat hier om een onbewust proces.

Terug naar de roots

Tijdens mijn coaching daag ik leiders uit om te kijken wat er zich daadwerkelijk onder de oppervlakte afspeelt. Ik neem ze mee op reis, terug naar hun kindertijd, terug naar hun roots. Stel ze vragen zoals: ‘’Wie was je vader?” ‘’Wat was jullie relatie?’’ ‘’Welk oordeel heb je over hem?’’ Gedurende de kindertijd worden onaangename ervaringen vaak weggestopt die dan vervolgens in de volwassenheid op de meest onverwachte momenten terugkomen. Emoties die gepaard gaan met hun eigen wond gaan deze leiders meestal uit de weg en laten andere emoties toe, die de eigenlijke pijn afdekken maar niet oplossen. Ze worden dan bijvoorbeeld snel boos of geïrriteerd terwijl ze onbewust nog verdrietig zijn om een eerdere afwijzing. Veel leiders maken niet het bruggetje met het nest waar ze uitkomen.

Elkaar meer gunnen

Elk team dat goed op elkaar is ingespeeld, zou meer van elkaars geschiedenis moeten weten. Ik ben ervan overtuigd dat als alle teamleden, inclusief de leider, over minder bewijsdrang beschikken door elkaars bedekte emoties te leren begrijpen, er meer vertrouwen en een veilige werksfeer ontstaat, waarin teamleden elkaar meer gunnen. Zich durven uitspreken. Zich kwetsbaar opstellen. Als je voelt dat je je niet constant hoeft te bewijzen of dat je het idee hebt je jouw plek moet verdienen, kan de vrijgekomen energie, die nu niet meer verloren gaat aan strijd en gedoe gebruikt worden om je team te laten groeien vanuit de puberteit naar meer teamvolwassenheid.

Vragen die verder 24-9 in Deventer aan bod zullen komen

Hoe krijg je teamleden zo ver dat ze hier met elkaar aan gaan werken?

• Door vanuit een zakelijke context hoofd en hart met elkaar te verbinden waardoor het psychologisch veiliger wordt en een sfeer te creëren in het team waarin eenieder zich gehoord, gezien en gesteund voelt.

Hoe herkennen teams dergelijk gedrag?

• Door ze terug te geven welk teamgedrag ik zowel onder de oppervlakte als boven de oppervlakte zie gebeuren.

Maakt hun eigen relatie met hun vader ook uit (dus de relatie die niet-leiders met hun vader hadden?)

• Dit kan een beperkte invloed hebben op het totale teamgedrag, afhankelijk van de teamsamenstelling en teamproblematiek die er is.

Weten we het antwoord op deze vragen na de avond sessie op 24-9?

• Ja