Onderweg naar mijn gesprek met Iris Hond over haar optreden tijdens Het grootste kennisfestival draai ik nog eens ’Dear World’. Haar laatste plaat. Opnieuw ontroerd door het prachtige ’Dream of everything’. Waarom weet ik dan nog niet. Wel denk ik: dat is toch een prachtig thema voor een festival over innovatie. Begint dat niet altijd met een droom?

”Het gaat over twee dingen”, begint iris Hond, op het terras van de beroemde Wisseloord Studio’s waar ze een eigen plek heeft. ”in dromen kan alles. dat heb ik altijd tegen mezelf gezegd. en je moet je dromen naleven. Ook dat heb ik altijd gedaan. nu weer. met supergrote consequenties en risico’s. maar je moet ze achterna.”

”mijn oom overleed toen mijn nichtje zeven was. dus daarom zeg ik in het nummer tegen haar; ’ik ben er, je bent nooit meer alleen. ik help je, je bent nooit meer alleen. The world is singing just for you. dat is wèl zo. je bent er nog. Blijf dromen en ga ze achterna. en terwijl je dat doet, ben je veilig bij mij.’ Het een liefdeslied voor alle kinderen. ik zou het wel willen koppelen aan een organisatie voor kinderen. dat zou mooi zijn. Het is ook een advies voor alle mensen: ga je dromen achterna.

en ja, dat is net als met innovatie. ik stopte mijn klassieke carrière, terwijl die net heel goed begon te lopen. net toen ik allemaal grote opdrachten uit het buitenland kreeg en mijn kinderdroom uitkwam, besefte ik dat het mijn droom niet meer was. ik wilde geen muziek meer spelen van andere compon- isten, ik wilde mijn eigen verhalen vertellen en mijn eigen muziek schrijven. dus ik heb alles stopgezet en ben naar lA vertrokken om daar te werken met Patrick leonard (bekend van zijn werk met madonna, Pink Floyd, leonard Cohen).

ja, innovatie. dat is toch gewoon nieuwe dingen aanboren? ik wilde mijn eigen muziek gaan schrijven. en terwijl iedereen zei ’dat moet je niet doen’ en de klassieke wereld dat maar helemaal niks vond en zei ’daar ben je niet voor opgeleid’ ben ik het toch gaan doen. kijk eens naar Pink Floyd. dat zijn architecten. en die hebben de muzikale wereld veranderd.

Weet je, het eerste stukje muziek schreef ik toen ik elf was en dat speelde ik bij grote klassieke concerten vaak als toegift. en juist daar gingen mensen bij huilen. Ze waren er enthousiaster over dan over de rest. ik wist mijn hele leven al dat ik de klassieke basis voor iets anders zou gaan gebruiken.”

Wat ik ook wilde is nieuw repertoire creëren. ik merkte het aan de mensen om me heen. iedereen is op zoek naar nieuw werk. dus wilde ik muziek schrijven, die jonge nieuwe musici kunnen gaan spelen. dat heb ik dus gedaan.

innoveren is samenwerken. in ieder geval je niet laten beperken en natuurlijk heb je daar mensen bij nodig. mijn producer in
los Angeles zei: ’wacht maar tot je met een goede drummer speelt’. nou dat was voor een klassiek pianist ondenkbaar. maar toen speelde ik met vinnie Colaiuta, misschien wel de beste drummer van de wereld. nu wil ik nooit meer zonder.

Weet je waar ik aan moest denken? ik hoorde net dat ik mijn huisje uit moet, terwijl dat de eerste plek is waar ik gelukkig ben. dus alle reden voor stress misschien.

Alleen toen dacht ik; ’wat wil je nu eigenlijk?’ je bent geneigd te doen wat normaal is. ik wil helemaal niet meer huren. ik wil iets bouwen; voor mijn part beginnen met een caravan…’ en iedereen zegt dan natuurlijk weer; ’je moet het niet doen’. desondanks ga ik het gewoon doen. Al moet ik eerst op straat slapen. ik dacht aan de tijd dat ik het gelukkigst was. Toen ik heel jong was en alleen in den Haag woonde. Beetje rond- zwerven. dat was de mooiste tijd.

Als je die grenzen openzet. en je stopt met denken ’dat kan niet of dat mag niet’, dan kun je starten met innoveren. niet als je binnen de lijntjes blijft. er is toch niks leukers dan erbuiten gaan? en zeker als iedereen zegt dat je erbinnen moet blijven, maar het dan toch doen. en dat het dan lukt. dat is het allermooiste.

Ik kijk om me heen. En dan verbaas ik me. Als je ziet hoe de maatschappij is opgebouwd. En dat we allemaal daarbinnen zijn gaan leven. raar toch? We zijn eerder op aarde gekomen dan de dingen die we gebouwd hebben. denk alleen eens aan huizen of de infrastructuur. en nu laten we ons erdoor beperken. Heel vreemd. Al die gebouwen waar mensen in zitten of al die winkels. en iedereen is bezig met dingen die je aantrekt en welke kleur lippenstift je draagt. ik echt helemaal niet. en toch vecht ik daar ook mee. Waarom denk je dat een programma als ’Floortje naar het eind van de wereld’ zo populair is? We zijn altijd bezig met die vrijheid, maar we vinden het ook eng. en muziek moet uit het diepste van je kern komen en daar moet je wel bij kunnen. maar als je op een bepaalde, vaste manier leeft is dat dus best moeilijk.”