Als ik Simon vanuit de Teams-wachtruime binnenlaat, vallen gelijk de slingers achter hem op, in iets wat wel op een café lijkt. ‘Mijn dochter was laatst jarig en morgen mijn zoon’ vertelt hij waarna hij toelicht dat het café inderdaad bij hun huis hoort. ‘Bijzonder om hier te mogen wonen. Tot aan Corona deden we er ook nog horeca dingen. En hoewel het heel goed liep, is daar door Corona de klad in gekomen. Dus nu heb ik de ruimte weer terug voor mijn werk en hier neem ik ook m’n podcastserie op. De Outcast. Die ik dus live op het Kennisfestival ga doen. Leuk dat Rudie gelijk enthousiast was over het idee. Ik vond het altijd leuk om op het festival te zijn en een bijdrage te leveren. En ha, ja, eigenlijk wil je gevraagd worden, maar dit keer heb ik zelf de stoute schoenen aangetrokken.’

Ik vertel Simon dat ik een aantal van de reeks geluisterd heb ter voorbereiding op dit gesprek en dat me opvalt dat ik de muziek die gasten uitkiezen steeds goed vind. Beatles, Bowie en vooral First Aid Kit kwamen voorbij. En laat die laatste nu net de band zijn waarbij Rudie en ik op Lowlands voor het eerst bedachten dat een Kennisfestival misschien wel een leuk idee zou zijn. Mijn vraag is of hij op de muziekkeuze misschien toch een beetje invloed uitoefent.

‘Nee, de gasten nemen de muziek mee. Dus daar heb ik geen invloed op. Mijn enige invloed is dat ik een gast uitkies, waarvan ik denk dat die wel met mij op verkenning wil gaan in zijn of haar levensverhaal. Een waarachtig kijkje in de ziel eigenlijk. En waarbij de gast bereid is om zichzelf in te brengen. Het is dan een gezamenlijke reis, waarbij ik ook merk dat ik het makkelijker voor m’n gast kan maken door ook iets van mezelf te onthullen. Ik denk dat hoe meer je je eigen levensverhaal doorleeft, hoe beter ook een verandering tot leven komt. En dat geldt ook voor mijn eigen verhaal. Zo kan het schrijven van een boek een zelfhelend proces zijn. Net als het maken van de podcast.’

Op het festival gaat Simon live afleveringen van zijn podcast maken met publiek erbij.

‘De podcast die ik maak heet Outcast. Ik heb mezelf ook een outcast gevoeld, net als mijn moeder. Die was dat ook. Ze was doof aan één oor en gediagnostiseerd met een psychische kwetsbaarheid. En dan merk je dat mensen zo snel oordelen. Ze zeggen wel eens dat mensen die doof zijn daardoor ook wat wantrouwender kunnen worden. Dat ze een gesprek half opvangen en zich afvragen of het over hen gaat. Daar kun je heel onzeker van worden. Maar ik heb mezelf op school, thuis of op straat ook vaak anders gevoeld. Als een buitenstaander. Ik heb in een opleiding ooit geleerd dat je als kind op de lege plekken van je ouders gaat staan. En ik denk dat dat klopt. Wat ik in mijn werk als organisatieadviseur doe, heeft daar mee te maken. Je gaat een plek vervullen, waar je ouders zich misschien minder toe geroepen voelden. Of minder bekwaam in waren. Dat kan ook. Als mijn ouders ergens niet uitkwamen, ging ik bemiddelen en ik nam de leiding. Er bleef een plek leeg en daar ging ik dan staan. En die bekwaamheid heb ik nu ook in m’n werk. Je probeert bruggen te slaan tussen mensen. Letterlijk een verbinding te leggen. Ik heb altijd aandacht voor de rollen die mensen wel én niet innemen. Daar heb ik een soort antenne voor ontwikkeld. Leidinggevenden laten soms ook een plek leeg. En dan word ik er makkelijk toe verleid daar te gaan staan en neem ik het heft in de handen. Terwijl het niet mijn plek is, maar het voelt zo vertrouwd.

En hoewel het dan voor mij onschuldig voelt, word ik daar niet geaccepteerd. Logisch ook, want het is natuurlijk mijn plek niet. En als er dan dingen verhuld worden, ga ik onthullen. Dat moet maar net geaccepteerd worden. Voor mij dus ook een les. Dat ik me afvraag welke plek nu dienstbaar is aan het vraagstuk en welke plek ook niet.’

De mensen in Simon’s podcast zijn divers. Ik vraag hem hoe hij ze selecteert.

 ‘Het is natuurlijk zo, dat je als adviseur in elk bedrijf waar je komt een beetje een outcast bent, je staat erbuiten met als risico dat als je het vraagstuk teveel problematiseert je een ‘verschoppeling’ kan worden. En door wat ik heb meegemaakt in m’n jonge jaren en ook daarna kan ik best makkelijk schoppen. Daarmee heb ik ook wel onnodig schade aangericht. Dat weet ik nu. Maar omdat het mij zelf gebeurd is, ben ik dat gaan herhalen. En nu ben ik aan het leren hoe ik op een productieve wijze een ‘schoppeling’ kan worden. Zodat mensen ervaren dat het ze helpt als ik dat doe. De mensen in mijn podcast vraag ik, omdat ik denk dat ze verder zijn. En ik iets van ze kan leren. Soms op basis van een thema, iets waarvoor ze in vuur en vlam staan. En soms als vakgenoten, waarbij ik op de bagagedrager wil. De vraag is dan welk levensverhaal ze meenemen. Muziek is vervolgens de tijdmachine. Ken je die van Barabas uit het stripverhaal van Suske & Wiske? Het brengt je weer terug in die tijd, waar je het dan met elkaar over hebt. En in het gesprek raakt dat vaak een gevoelige snaar. De ene kiest muziek uit het hart, terwijl de ander z’n muziek wat functioneler kiest. Maar dat maakt niet uit. Ik ben geïnspireerd door de drie geesten van Scrooge. Die van het heden, het verleden en de toekomst. Dus als ik mensen uitnodig vraag ik ze één nummer mee te nemen over hun geboortegrond, één die staat voor waar ze nu mee bezig zijn en één voor een verlangen naar de toekomst.’

Als ik Simon vraag welke nummers hij zelf zou uitkiezen als hij in z’n eigen podcast zou zitten vertelt hij dat nummer 10 uit zijn reeks een interview met hem zelf was.

‘Nummer 10, met de naam ‘Simon de Strandjutter’, was een lang gesprek met mezelf, die ik opnam in de zomer van 2021, na een opleiding. Daar heb ik heel veel reactie op gehad. Ik heb mezelf trouwens niet beperkt tot drie nummers, want het is lastig snijden in eigen vlees. Eén van de nummers was ‘Where the streets have no name’ van U2 om naam te geven aan het onuitgesprokene. The Eagles met ‘Hotel California’ en de zin ‘you can check out any time you like, but you can never leave’ over de kracht van patronen. En ‘Here comes the sun’ van The Beatles, want dat is het laatste nummer dat ik met mijn moeder luisterde voordat ze stierf. Dus dat is voor altijd speciaal. Het is een heel intiem inkijkje in wat ik leerde in die opleiding, waarin ik eigenlijk terugreisde in m’n eigen leven en m’n eigen schaduwkant tegenkwam. Maar ook ‘One more time’ van Daft Punk om wel het leven te blijven vieren.’

‘Ik zou er inmiddels wel een nieuw hoofdstuk aan kunnen toevoegen, omdat ik toen me nog niet bewust was, dat ikzelf ook gediagnostiseerd ben met wat m’n moeder had. Maar nu wel. Dat is zelfs overduidelijk. Zeker toen ik vorig jaar een manie kreeg van een week of vijf en daarna in een diepe depressie belandde. Ik vertoonde echt alle kenmerken. Begin 2020 had ik al een lichte manie, die wel een plek had in de podcast. Toen brak het ijs voor het eerst. Poeh, wat had ik toen veel energie. Dat is m’n boek deels wel en deels niet ten goede gekomen, want ik was niet meer te remmen. Maar nu ik het weet, kan ik het ook beter hanteren. En bovendien weet ik welke signalen en welke triggers er zijn waardoor ik uit balans kan raken. Dan kan ik het voor zijn. Ook omdat ik oude trauma’s onder ogen ging zien en me realiseerde welk effect dat op me had. Ik ben me er nu ook veel meer bewust van waarmee wil ik mee breken.’

‘Ja, dat was een enorme wake up call, waar ik nooit meer in terecht wil komen. En ik denk dat ik er een betere adviseur door ben. Ik voel me veel rustiger. Vroeger had ik als kind veel angst waarvoor ik weg wilde rennen. Daardoor was in mijn advieswerk ‘move before you’re ready’ één van m’n slogans om maar versneld aan de slag te gaan met plannen en niet oeverloos te praten. Maar nu zie ik dat het in mijn leven ook een zogenaamde coping-strategie is geweest, een overlevingsmechanisme. Ik voel dat me dat niet altijd helpt, privé niet en zakelijk niet. Nu wil ik meer in verbinding het conflict aangaan, zonder direct de verbinding te breken of eenzijdig een besluit te nemen. Ben ik er meer op gericht om er samen uit te komen. Ook door samen te twijfelen. Ik voel me veel eerlijker op deze manier.’

Aan het eind van ons indringende gesprek ben ik nog wel even benieuwd naar Simons plannen voor de podcast op Het Grootste Kennisfestival.

‘Hoe ik de podcast ga doen op het festival, weet ik nog niet zo goed. Sowieso ga ik er twee met sprekers maken. Maar het is ook wel leuk als iemand uit het publiek dat spontaan aandurft. Die zo’n gesprek in de ziel als bijzonder ervaart. En die dat aan de hand van muziek, misschien wel live, met mij wil delen. Het mogen ook andere kunstvormen dan muziek zijn, maar omdat het een podcast is, is geluid wel belangrijk. Anders was geur ook mooi geweest. Ik heb dat zelf bijvoorbeeld bij de schuur van m’n opa, die graag kluste. Door de geur van hout spatte de ambachtelijkheid ervan af. Als ik dat nu ruik ben ik terug in die tijd. Ik word zelf door van alles geïnspireerd. Ik ben zelf bijvoorbeeld fan van de serie ‘The Last of Us’. Dat is zo mooi gemaakt en elke keer wordt er een podcast gemaakt met de makers van de serie over hoe zij dat gedaan hebben en over hun keuzes. Prachtig. Ik geniet van die ambachtelijkheid.’